Welkom! Programmamaker, schrijver en documentair journalist Michiel Driebergen (32) werkt voor Radio 1 en landelijke dag- en weekbladen. Enkele maanden per jaar woont hij in Lemberg / Lviv / Lwów / Lvov (west-Oekraïne), als chroniqeur van de terugkeer van Midden-Europa. Afgelopen jaar verscheen het boek "De Joden van Lemberg". Werkt momenteel aan een boek over de toekomst van Lviv. Luister, huur me in voor een opdracht, of als stadsgids: mdriebergen AT hotmail.com 0038 098 316 3233 of @3bergen

maandag 4 oktober 2010

Schilletje

Stil ligt ze in haar bedje. Ze klaagt niet. Ze hoeft niet meer getroost of gewiegd te worden – ze is geen liefde gewend. Ziek is ze niet. Maar haar moeder kan niet voor haar zorgen. Het ziekenhuis geeft alleen een fles en een verschoning. Ellen (uit de bollenstreek) heeft hier in een jaar tijd tachtig van deze kinderen gezien. Ze zorgde voor een box, een schommelstoel en goede luiers. Maar veel belangrijker is verzorging en aandacht - liefde. Ze gaat ermee door totdat de Oekraïners het zelf doen. Ze vertelt me dat sommige ouders hun kind nooit bezoeken. En dat de zigeunerkindjes minder melk krijgen. Mijn geluk is mijn ongeloof: het zorgt voor een hard schilletje om mijn ziel.
Gepost door op

7 opmerkingen:

  1. Franka Hummels4 oktober 2010 om 11:43

    Koude rillingen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anton Huisman4 oktober 2010 om 23:44

    .

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Marjolein5 oktober 2010 om 19:06

    Worden er weleens kinderen uit Oekraine geadopteerd?
    Groetjes, Marjolein

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Michiel Driebergen7 oktober 2010 om 22:15

    hoi Marjolein - dat zoeken we uit!
    groet, Michiel

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Linda Rose Smit12 oktober 2010 om 23:36

    Is er ook een reden bekend van dit gedrag?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Michiel Driebergen13 oktober 2010 om 08:43

    hoi Linda!
    ik weet het niet, begrijp het niet. en ik kom er bij navraag niet achter. ik hoor termen als 'sovjetmentaliteit', 'niet gewend verantwoordelijkheid/initiatief te nemen', lethargie ('het wordt hier toch niks') en onderbetaling van personeel of te weinig middelsen als redenen. bij mij overheerst een zeker ongeloof, ik geloof eigenlijk niet dat je zulke kleine kinderen aan hun lot kunt overlaten
    h.g. Michiel

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Anoniem15 oktober 2010 om 21:33

    daar krijg je echt kippenvel van
    Henk L.

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)

Waarom Lviv?

Mijn foto
Lviv - Lvov - Lwów - Lemberg - Leopolis, Galicië, Ukraine
Lviv is het centrum van alles. Wie het aandurft in de spiegel van Lviv te kijken, zal misschien Europa kennen. De inwoners van Lviv zijn Europese burgers onder een Moskou-gezinde regering. Zij zijn katholiek en pausgezind, maar leven naar de oosterse riten. Hier wonen voormalige Sovjetburgers in de teloorgang van Weense architectuur. Hier zijn de bouwlieden van de rijkdom - Polen en Galicische joden - van de aardbodem weggevaagd. Maar de gebouwen staan er nog, op de grove kartelrand van het westerse Europa – in het grensland bij uitstek: Oekraïne. Het zijn Europeanen die hier wonen. In de angstvallige hoop dat hun Lviv - na het EK Voetbal 2012 - opnieuw de poort naar het Oosten zal worden. In Lviv kijk ik in de spiegel. Zal ik verhalen over wat ik zie. Op deze blog, met filmpjes, in kranten, weekbladen en op de radio. Over de dramatische geschiedenis, het moeizame heden, maar ook over grote verwachtingen. Over de omgang met erfgoed, de nabije grens met Europa, het harde bestaan en... wat we eigenlijk met hen te maken hebben, met die Oekraïners. Of zij met ons. Hoe dan ook, met het oog op Lviv/Lemberg richt ik de blik op Europa.. op onszelf.

Twitter

Volgers