Welkom! Programmamaker, schrijver en documentair journalist Michiel Driebergen (32) werkt voor Radio 1 en landelijke dag- en weekbladen. Enkele maanden per jaar woont hij in Lemberg / Lviv / Lwów / Lvov (west-Oekraïne), als chroniqeur van de terugkeer van Midden-Europa. Afgelopen jaar verscheen het boek "De Joden van Lemberg". Werkt momenteel aan een boek over de toekomst van Lviv. Luister, huur me in voor een opdracht, of als stadsgids: mdriebergen AT hotmail.com 0038 098 316 3233 of @3bergen

zondag 17 november 2013

Ontsluieren

Geen stad ter wereld waar nog zoveel geheimen te ontsluieren zijn. Владислава neemt ons mee naar het woonblok van een vriend, wiens buurman van nr. 8 onlangs in zijn kelder deze curieuze plafondschildering ontdekte. Achter de opgeslagen aardappels en houten balken kwamen Hebreeuwse letters tevoorschijn; de Tien Geboden van Mozes, omklemd door twee vervaarlijke Lembergse leeuwen. Hij wilde er eerst maar gewoon overheen kalken, maar gelukkig waarschuwde de vriend van Владислава dat dit weleens een bijzondere vondst kan zijn. Deskundigen breken momenteel hun hoofd over de geheimzinnige plek onder de grond - wellicht een schuilplaats tijdens de Shoah?
Foto: Dolph Kessler (lees meer)

vrijdag 15 november 2013

De nieuwe tram

Al een jaar verdiepen we ons in het tramnetwerk van Lviv, de geschiedenis ervan en de toekomst. Kan de tram de concurrentie met de marshrutka en de lijnbus aan? We hopen hartstochtelijk van wel, want nergens past de tram beter in het straatbeeld dan in Lviv - wist je dat de tram aan het eind van de negentiende eeuw eerst in Lemberg werd getest voordat hij in Wenen werd ingevoerd? Voor ons werd vandaag een nieuw hoofdstuk tramgeschiedenis toegevoegd, want vandaag zien we haar voor het eerst; de nieuwe tram. Dit is ‘m. Gebouwd door Electron, de fabriek in Lviv die in de Sovjettijd televisies maakte. Een hoogsteigen Lviv’s product dus. Lichtjes zoemt hij langs vergane Habsburgse glorie.
Foto: Dolph Kessler (lees meer)

donderdag 14 november 2013

Gastvrijheid

Bohdan is er maar eentje. Een van die Lviviany die de deur voor je openhoudt, als je zijn huis betreedt. Die verse, warme koffie voor je maakt en daarvoor zijn kopjes uit de porseleinkast haalt. Die wodka voor je inschenkt, of cognac. Die vraagt waar je in vredesnaam mee bezig bent - waar je naar zoekt, want de bezoeker van Lemberg zoekt iets, is altijd naarstig op zoek. Die een tipje van een sluier oplicht van zijn eigen leven; niet meer dan een tipje want dat zou je niet aankunnen. Die als je vertrekt nog even beleefd met je mee naar buiten tijgt, het trappenhuis af. Die dan nog even het klimaat voor je duidt - zegt dat de sneeuw nu snel komen gaat, dan vormelijk huivert, je nog een knipoog nageeft. Die knipoog, die je zo ongelofelijk nodig hebt in Lemberg.

woensdag 13 november 2013

Lemberg en Joseph Roth (2)

'De polyglotte kleurenrijkdom van de stad Lemberg is in de vroege morgen nog in halve sluimering, al in halve wakkerheid. Jonge boerinnen met korven rijden in karren door de hoofdstraat, het ruikt naar hooi. Een draaiorgelman speelt een volkslied. Stro en haksel zijn over de rijweg gestrooid. De dames die naar de Konditorei gaan, dragen de laatste toiletten uit Parijs, kleren die de aanspraak maken creaties te zijn. In de zijstraten worden tapijten gestoft. Adam Mickiewicz, de grote Poolse dichter, staat in het midden van de straat. Kaftanjoden patrouilleren bij zijn voeten, de wachtposten van de handel. Een man met een zak over zijn rechterschouder schreeuwt met melodische huilerigheid “Handele!”'
Joseph Roth, Frankfurter Zeitung, 1924

Lemberg en Joseph Roth (1)

'De hoofdstraat heette ooit  ‘Karl-Ludwig-straat’, uit loyaliteit tegenover de Habsburgse heersers. Tegenwoordig heet ze ‘Straat van de Legioenen’. Daarmee worden de Poolse legioenen bedoeld. Hier was ooit het wandelgebied van de Oostenrijkse officieren. Vandaag wandelen er de Poolse officieren. Hier hoorde men altijd Duits, Pools, Roetheens. Vandaag spreekt men Pools, Duits en Roetheens. In de buurt van het theater, dat aan het eind de straat begrenst, spreken de mensen Jiddisch. Altijd spraken ze zo in deze buurt. Ze zullen waarschijnlijk nooit anders spreken.'

Joseph Roth, Frankfurter Zeitung, 1924

maandag 11 november 2013

Brody en Joseph Roth

In dat Brody, dat nog steeds bestaat, op een slordige honderd kilometers van Lemberg, wordt in 1894 Joseph Roth geboren. Na zijn jaren op het toen nog Duitstalige gymnasium in het stadje studeert Roth in Lemberg en Wenen. Als journalist voor de Frankfurter Zeitung schrijft hij over Vilnius, Lemberg, Warschau en Wenen. Door het lezen van zijn romans, zoals ‘Radetzkymars’, ‘Hotel Savoy’ en  ‘Zipper en zijn vader’, probeer ik iets dichter bij dat mysterie van dat machtige multiculturele Keizer- en Koninkrijk van toen te komen. Roth heeft er heimwee naar. Als in 1933 zijn boeken worden verboden, zijn vrouw ernstig ziek wordt, en hij Duitsland moet ontvluchten, drinkt hij zich dood. Het is 1939, vlak voor de definitieve genadeklap.

zondag 10 november 2013

Brody

Brody. Soms ga je ergens heen, om te zien of het bestaat. Het is windstil, zelfs de tijd verroert zich niet. De pleisterplaats is vol verwachtingen; met warme koffie terwijl de kou gretig de kieren van je lichaam vult. In de schemering ontwaar je een Habsburgs provincieplein, een winkelstraat met kitsch, de zee aan de einder. Er zijn avonden met tikkende toetsen, nachten gevuld met sterrenstof, ochtenden met tranen, de middag met de gordijnen toe. - Wie zal zeggen of Brody bestaat? Wie zal haar naam noemen, wie zal de droom duiden, welke plaats heeft Brody in de zee van de tijd? Ergens ver weg wordt een pen in inkt gedoopt. Letter voor letter, woord voor woord, zin voor zin wordt Brody telkens opnieuw tot leven gewekt.

Waarom Lviv?

Mijn foto
Lviv - Lvov - Lwów - Lemberg - Leopolis, Galicië, Ukraine
Lviv is het centrum van alles. Wie het aandurft in de spiegel van Lviv te kijken, zal misschien Europa kennen. De inwoners van Lviv zijn Europese burgers onder een Moskou-gezinde regering. Zij zijn katholiek en pausgezind, maar leven naar de oosterse riten. Hier wonen voormalige Sovjetburgers in de teloorgang van Weense architectuur. Hier zijn de bouwlieden van de rijkdom - Polen en Galicische joden - van de aardbodem weggevaagd. Maar de gebouwen staan er nog, op de grove kartelrand van het westerse Europa – in het grensland bij uitstek: Oekraïne. Het zijn Europeanen die hier wonen. In de angstvallige hoop dat hun Lviv - na het EK Voetbal 2012 - opnieuw de poort naar het Oosten zal worden. In Lviv kijk ik in de spiegel. Zal ik verhalen over wat ik zie. Op deze blog, met filmpjes, in kranten, weekbladen en op de radio. Over de dramatische geschiedenis, het moeizame heden, maar ook over grote verwachtingen. Over de omgang met erfgoed, de nabije grens met Europa, het harde bestaan en... wat we eigenlijk met hen te maken hebben, met die Oekraïners. Of zij met ons. Hoe dan ook, met het oog op Lviv/Lemberg richt ik de blik op Europa.. op onszelf.

Twitter

Volgers